Szkoła
Nasza szkoła nosi imię Janusza Kusocińskiego.
Kusociński ps. Kolos był jednym z najlepszych sportowców w dziejach polskiej lekkoatletyki. Urodził się 15 stycznia 1907 roku w Warszawie. Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie jego ojciec, urzędnik kolejowy, objął małe gospodarstwo rolne.
Edukację szkolną znany olimpijczyk rozpoczął w szkole powszechnej, kontynuował w Liceum im. K. Nawrockiego w Warszawie, a zakończył ją w Państwowej Średniej Szkole Ogrodniczej w Warszawie, zdobywając dyplom ogrodnika.
Nie miał dobrych warunków fizycznych, gdyż mierzył zaledwie 165 cm. Z wyglądu był więc niepozorny. Jednak dzięki wytrwałości, uporowi i pracowitości osiągał lepsze wyniki niż jego koledzy i zyskał podziw na całym świecie. Pierwszy poważny sukces przyszedł w 1928 roku, kiedy Janusz Kusociński został mistrzem Polski w biegu na 5 km. Od tej pory do wybuchu wojny 10-krotnie zdobył mistrzostwo kraju w biegach na dystansach od 1,5 do 10 km.
22 razy ustanowił rekordy Polski, 16 razy reprezentował kraj w meczach międzynarodowych, 2 razy był rekordzistą świata na 3 i 4 mile. Największym sukcesem Kusocińskiego okazał się jednak występ na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku, gdzie zdobył złoty medal w biegu na 10 km. W dziejach olimpiad był to pierwszy złoty medal dla Polski wywalczony w konkurencjach męskich. Naszemu zawodnikowi udało się też przełamać hegemonię Finów – najszybszych długodystansowców świata.
Po sukcesie w Los Angeles Janusz Kusociński powoli wycofał się z życia sportowego z powodu rozwijającej się choroby nóg. W 1935r. podjął pracę w redakcji “Gazety Polskiej” i został zagranicznym sprawozdawcą tego pisma. W dwa lata później rozpoczął studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie (dziś AWF).
Ostatnim sukcesem zamykającym karierę sportową Kusocińskiego było zwycięstwo na mistrzostwach Polski w biegu na 10 km zorganizowanym 9 lipca 1939 roku w Poznaniu.
Z wybuchem II wojny światowej Janusz Kusociński, jak wielu polskich sportowców, “wystartował” do walki z hitlerowskim najeźdźcą. Jako ochotnik brał udział w obronie Warszawy i otrzymał za to Krzyż Walecznych. Podczas okupacji angażował się w działalność konspiracyjną. Należał do podziemnej organizacji oficerów lotnictwa “Wilki” i otrzymał stopień kapitana.
Aresztowany przez gestapo 26 marca 1940 roku został umieszczony w więzieniu na Mokotowie, a następnie przewieziony na Pawiak. Bity i katowany nie zdradził nikogo. 21 czerwca 1940 roku wraz z transportem więźniów przewieziono go do Palmir koło Warszawy i tam rozstrzelano.